بسم الله الرحمن الرحیم

عاشورائیان منتظر؛ از قله عاشورا تا دریای ظهور

خلاصه شب چهارم

شباهت‌های حضرت اباعبدالله (علیه السلام) و حضرت صاحب (ارواحنا فداه) از جهت شرایط پیرامونی:

۱. در خطر قرار گرفتن دین

۲. دشواری حفظ دین و ضرورت استقامت

۳. شفافیت مرز حق و باطل و عدم امکان حرکت در وسط

۴. توسل به دین برای دشمنی با امام

۵. تلاش دشمن برای ایجاد شبهه در آن قبل قیام ایشان

۶. ابتلای محبان ایشان به پیرایه انحراف

محبان هر دو بزرگوار در هر درجه‌ای در زمان امام و بعد از ایشان به پیرایه انحراف دچار می‌شوند.

در زمان امام شأن امام حسین (علیه السلام) به شدت نادیده گرفته شد؛ در صورتی که پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمودند: «امام حسن و امام حسین (علیهما السلام) سید شباب اهل الجنه هستند.» مانند زمان حرکت امام از مدینه که با گریه مردم همراه بود اما او را همراهی نکردند.

بعد از زمان امام هم مراسم‌ها و عزاداری‌ها متتاسب با شأن ایشان نبود. بنای اسلام بر نهضت اباعبدالله (علیه السلام) مبتنی شده است و تحریف نشدن آن برای ما مهم است؛ چون محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته است. باید همه ابعاد کربلا بیان شود؛ هم بُعد ظلمانی و هم بُعد نورانی که عشق‌بازی بهترین بندگان خدا با معشوق است.

در مورد محبین امام زمان (ارواحنا فداه) به این جمله از امام خمینی بسنده می‌کنیم که عالم محضر خداست.

وظیمه ما در این دوران این است که خود را در محضر خدا و ایشان احساس کنیم.

شباهت‌های اباعبدالله (علیه السلام) و حضرت صاحب (ارواحنا فداه) از جهت ویژگی و عملکرد ایشان:

۱. القاب مشترک
هر دو بزرگوار در چند لقب مشترک هستند؛ مانند سفینة النجاة، علم الهدى (پرچم هدایت)، نور الابصار الوراءِ (نور چشم‌های خلایق).

۲. کوفه پایگاه هر دو
امام حسین (علیه السلام) با وجود شهادت حضرت مسلم و یارانش کوفه را به عنوان پایگاه خود انتخاب کردند؛ به این دلیل که اگر قرار بود در جایی به نتیجه برسند همان کوفه بود. لذا بعد از شهادت ایشان هم قیام توّابین و قیام مختار هم توسط مردم کوفه انجام شد، چون کوفه پایگاه امیرالمؤمنين (علیه السلام) بود و بسیاری از محبین حضرت آن‌جا حضور داشتند.

طبق روایتی از امام صادق (علیه السلام) امام زمان (ارواحنا فداه) بعد از ظهور و قیام به سوی کوفه حرکت می‌کنند در آنجا سکنی می‌گزینند. حرکت سپاه ایشان برای شکست و دفع یاران و نیروهای دجّال از کوفه است و ایشان از همین پایگاه زمین را پر از قسط و عدل می کنند، همان‌طور که پر از ظلم و جور شده بود.

۳. باطل‌ستیزی
درگیری اباعبدالله (علیه السلام) با آل ابوسفیان است.

- با خود ابوسفیان و دشمنی آن‌ها با آل الله. زمام امور مسلمین و دین خدا به دست‌شان افتاده بود.
- ادامه صلح با معاویه به مدت ۹ تا ۱۰ سال به سفارش امام حسن (علیه السلام) و درگیری اصلی ایشان با معاویه برای زمینه‌سازی حکومت یزید در مدینه بود که با واکنش امام حسین (علیه السلام) مواجه شد.
- درگیری با یزید که نوه ابوسفیان بود.
درگیری امام زمان (ارواحنا فداه) با سفیانی است که از نسل ابوسفیان هستند.

امام باقر (علیه السلام) در مورد باطل‌ستیزی امام زمان فرمودند: «وقتی حضرت صاحب بیایند دولت باطل رفتنی است و همه دنیا در تمسک اوست.»

۴. عدم بیعت با طاغوت
امام حسن و امام حسین (علیهما السلام) با معاویه صلح کردند اما بیعت نکردند. بعد از معاویه امام حسین (علیه السلام) با یزید بیعت نکرد و قیام صورت گرفت.
امام زمان (ارواحنا فداه) هم مانند بقیه اهل بیت با طاغوت بیعت نمی‌کنند.

۵. اصلاح‌گری
اصلاح یعنی دین از مسیر اصلی خود منحرف نشود که همان سیرت پیامبر (صلی الله علیه و آله) و امیرالمؤمنين (علیه السلام) است.
اباعبدالله (علیه السلام) با یزیدی مواجه بودند که فکر می‌کرد پایه‌های دین به دست پدرش تضعیف شده و آشکارا دین‌ستیزی می کرد. با قدرت قیام اباعبدالله (علیه السلام) و خطبه‌های حضرت زینب (سلام الله علیها) و امام سجاد (علیه السلام) تضعیف دین نقش بر آب شد.
امام صادق (علیه السلام) می فرمایند: «وقتی حضرت صاحب قیام کند همه را مجدد به دین اسلام دعوت می کند تا حقایق دین آشکار شود و مدینه فاضله شکل گیرد.»